Destijds was ik me niet volledig bewust van hoe het nu werkelijk met me ging, aangezien er destijds veel aan de hand was in mijn leven:
We hadden net een nieuw huis gekocht in een andere stad. Om dat te kunnen realiseren, moesten we ons eigen huis, waar we dertien jaar hadden gewoond, verkopen en tijdelijk in een piepklein huisje wonen. We hadden gerekend op een jaar, maar het werd anderhalf jaar. Daarbij was ondertussen veel te regelen en uit te zoeken voor ons nieuwe huis.

Ik had een baan in een interieurwinkel waar ik me totaal niet gewaardeerd voelde. Ik voelde me er lange tijd niet meer op mijn plek, maar kon niet zomaar weggaan, gezien de chaos die de twee verhuizingen al hadden veroorzaakt. Naast deze baan werkte ik ook als zelfstandig interieurontwerper, waardoor ik vier dagen per week en vaak s'avonds werkte. Daarbij was onze jongste dochter destijds een pittige tante vanwege haar zeer sterke eigen wil en maakten we ons zorgen over haar gezondheid vanwege haar aanhoudende vermoeidheid. We konden maar niet achterhalen wat de oorzaak was.

Deze zaken die speelde, gecombineerd met het huishouden, twee kleine kinderen en twee banen voelde als jongleren met een hoop ballen in de lucht. Ik merkte wel dat ik het af en toe erg zwaar vond, maar wist niet hoe ik het kon veranderen.
Een van mijn beste vriendinnen besloot op dat moment uit het leven te stappen. Ik wist wel dat ze worstelde met depressieve gevoelens, maar dit kwam als een schok. Het trof me diep.

Hoewel deze gebeurtenissen op zichzelf misschien niet allemaal  ingrijpend lijken, waren ze voor mij de aanleiding om ernstig overspannen te raken.

Ik heb nooit het moment ervaren waarop ik niet meer uit bed kon komen. De immense vermoeidheid die ik toen voelde, kwam juist heel geleidelijk, waardoor ik het als normaal begon te beschouwen. Mijn lichaam deed voortdurend pijn van de vermoeidheid. Ik ben altijd een doorzetter geweest (er was eigenlijk geen andere optie), maar op een gegeven moment werd alles me te veel. Ik begon steeds vaker om onbenullige dingen te huilen, was snel geïrriteerd en werd onredelijk, vooral tegen de kinderen, wat ik mezelf dan weer kwalijk nam.

Pas toen we op vakantie waren aan het prachtige Gardameer in Italië, besefte ik voor het eerst dat het me niet lukte om te ontspannen. Zelfs daar, waar ik helemaal niets hoefde te doen, stond ik nog steeds onder druk en kon ik niet genieten. Pas toen drong het tot me door... dit kon zo niet langer doorgaan.

Een aantal gesprekken met een psychologe gaven me veel inzicht. Ik kon de situatie waarin ik zat niet veranderen: het nieuwe huis liet op zich wachten, ik kon mijn baan niet zomaar opzeggen vanwege het financiële risico dat ik niet wilde nemen. 

Het verdriet om mijn vriendin bleef. Maar het was me inmiddels meer dan duidelijk dat ik niet altijd mezelf op de laatste plaats hoefde te zetten en hoe belangrijk het is om af en toe tijd te nemen om te ontspannen en voor mezelf te zorgen. 

Vanaf dat moment begon ik meer tijd voor mezelf te nemen. Ik begon met yoga en ging regelmatig hardlopen (wat ik al deed, maar veel te sporadisch) Hardlopen bleek voor mij de ultieme manier te zijn om mijn hoofd leeg te maken en de stress van me af te schudden.
Ik begon meer ruimte in te nemen binnen ons gezin. Ook plande ik maximaal twee afspraken per week 's avonds in.
Deze op zichzelf kleine veranderingen hebben me destijds al enorm geholpen, ook al stuitte ik vaak op onbegrip, zelfs van mijn eigen man, die moest wennen aan de nieuwe versie van mij die ineens haar grenzen aangaf.

Toen ons nieuwbouw huis eindelijk klaar was, nam ik een schoonmaakster in dienst die, tot op de dag van vandaag, wekelijks ons huis van boven tot onder schoonmaakt. Dat was en is echt een cadeautje voor mezelf.

Ik vond een andere baan waarin ik juist heel erg werd gewaardeerd. Dit gaf mijn zelfvertrouwen een enorme boost, want mijn oude werkgever had me behoorlijk klein en onzeker gemaakt.

Mijn verdere herstel verliep langzaam maar gestaag, mede doordat ik beter begreep hoe ik in elkaar zat. In het begin bereikte ik snel mijn grens, dus het was een kwestie van aftasten wat ik wel en niet aankon en wanneer het te veel was.

Nu, ruim zes jaar later, voel ik me gelukkig weer goed in mijn vel, maar ik blijf mijn grenzen als een pitbull bewaken en ben nog steeds zeer alert als het gaat om spanning en vermoeidheid, want ik wil nooit meer terug naar die moeilijke periode.

In deze blogpost deel ik mijn persoonlijke reis, een reis die me naar de rand van een burn-out bracht. Ik weet dat ik niet de enige ben die door deze uitdagende fase van het leven gaat. Vooral jonge moeders, jongleurs tussen werk, gezin en persoonlijke dromen, bevinden zich vaak in een soortgelijke situatie.

Het is belangrijk om te benadrukken hoe cruciaal het is om tijd voor jezelf te nemen te midden van alle verantwoordelijkheden. Veel mensen, en voornamelijk jong moeders, lijken dit echt te onderschatten.

Ik hoop dat mijn verhaal anderen kan inspireren om zorg te dragen voor zichzelf en hun eigen welzijn, terwijl ze hun dromen blijven nastreven. Wil jij je verhaal met mij delen of heb je misschien nog vragen over mijn strijd? Mail of app me dan gerust.

Ben jij ook op zoek naar meer innerlijke rust, minder zorgen en meer in contact komen met je gevoel? Kijk dan eens naar deze mindfullness cursus en krijg in 15 minuten per dag al meer rust in je hoofd terug.